Absolwent Politechniki Opolskiej stworzył innowacyjny egzoszkielet

Projekt i model egzoszkieletu wykonał Paweł Sadkowski, absolwent Wydziału Elektrotechniki, Automatyki i Informatyki Politechniki Opolskiej. Połączone z odpowiednim oprogramowaniem urządzenie pozwala m.in. na mierzenie kątów osi kończyny górnej, co może być wykorzystane np. przy wykrywaniu chorób związanych z niepoprawną motoryką ręki pacjenta. Sadkowski wyjaśnia, że jego projekt jest hybrydą, łączącą konstrukcję mechaniczną z możliwościami dokonywania różnego rodzaju pomiarów. – Egzoszkielety to duża grupa urządzeń współpracujących z ludzkim szkieletem. Posiadają różne zastosowania, kształty i zadania. Najbardziej kojarzone są dzięki kinematografii science-fiction ze wzmacnianiem siły mięśni wybranych kończyn. Tematem tego typu urządzeń zawsze było zainteresowane wojsko, wydając duże fundusze na testy i rozwój. Z czasem zastosowanie odnalazły także w przemyśle i tworzeniu animacji filmowych. Moim celem była budowa egzoszkieletu, który będzie w stanie mierzyć pozycje kątowe stawów ludzkiej ręki w czasie rzeczywistym. Cały układ pomiarowy został wykonany z druku 3D. Urządzenie umożliwia swobodny ruch badanego. Opracowałem także jednostkę sterującą, odpowiadającą za komunikację z egzoszkieletem. Napisałem także aplikację w języku Python, która wyświetla aktualne kąty ramienia, tworzy wykres i zapisuje dane do pliku. W składzie jednostki sterującej znajduje się mikrokomputer Raspberry PI i przetwornik analogowo–cyfrowy. Oba urządzenia zostaną osadzone na ludzkim ciele dlatego mobilność testera nie zostanie w żaden sposób ograniczona – powiedział Sadkowski. W ocenie promotora pracy, dr. inż. Rafała Gasza, wyposażony we własne zasilanie egzoszkielet absolwenta opolskiej uczelni ma szansę na praktyczne wykorzystanie także w przemyśle. – To praca na wysokim poziomie, ścieżka działania dyplomanta robi wrażenie. Takie rozwiązanie techniczne może posłużyć w wielu dziedzinach przemysłu. Pracownik wyposażony w egzoszkielet pomiarowy, w prosty sposób może wysterować kilkuosiowego robota wszędzie tam, gdzie pisanie programu ruchowego jest zbyt czasochłonne. Możliwość tworzenia i zbierania danych w czasie rzeczywistym może umożliwić sprawniejszą naukę sztucznej inteligencji dla autonomicznych robotów – uważa dr inż. Gasz, który zaznacza, że jego podopieczny ma już kilka pomysłów na rozwinięcie swojego projektu w trakcie drugiego stopnia studiów. Źródło: PAP – Nauka w Polsce, Marek Szczepanik