Wynalazek naukowców Politechniki Gdańskiej ma tę główną przewagę nad tradycyjnymi sposobami diagnostyki betonu, że nie wymaga stosowania odwiertów. – Nasza technologia umożliwia przeprowadzenie diagnostyki betonu w sposób całkowicie nieinwazyjny. W żaden sposób nie naruszamy struktury badanego elementu. Polega ona na użyciu fal ultradźwiękowych do poszukiwania ubytków i oceny materiału lub jego jednorodności. Badanie przeprowadza się z zastosowaniem stworzonych przez nas impaktorów. Sposób działania można porównać do urządzeń USG stosowanych do badania człowieka – wyjaśnia prof. Krzysztof Wilde, kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów.

– Uzyskaliśmy małe, proste urządzenia, które pozwalają inżynierom stosować diagnostykę ultradźwiękową w powtarzalny, prosty sposób. Impaktory nie wymagają obsługi osoby z długoletnim doświadczeniem lub specjalistyczną wiedzą naukową. Badanie impaktorem może wykonać praktycznie każda osoba po krótkim przeszkoleniu – dodaje prof. Wilde.

Naukowcy stworzyli trzy rodzaje impaktorów: piezoelektryczny, cięgnowy oraz mechaniczno-magnetyczny. Różnią się one metodą działania, ale wszystkie wzbudzają fale diagnostyczne ultradźwiękowe. Przeznaczone są przede wszystkim do lokalizacji nieciągłości w betonie, oceny głębokości rys i pęknięć oraz poszukiwania obszarów betonu o innej gęstości. Wykorzystanie diagnostyki ultradźwiękowej pozwala wyznaczyć rzeczywistą geometrię betonowanych elementów konstrukcji oraz właściwości mechanicznych badanego materiału. Metoda ta sprawdza się przy diagnostyce dróg i nabrzeży betonowych, ale przede wszystkim stosowana jest do betonowych elementów konstrukcyjnych, takich jak płyty, belki i słupy. Impaktory do diagnostyki betonu otrzymały wsparcie w projekcie ,,Inkubator Innowacyjności” realizowanym przez Centrum Transferu Wiedzy i Technologii Politechniki Gdańskiej. Wsparcie obejmowało wykonanie analizy stwierdzającej potencjał technologiczny wynalazku, która potwierdziła innowacyjność i atrakcyjność rynkową rozwiązania. --- Źródło: Politechnika Gdańska