Co nieco o przezroczystych przewodnikach

Przewodzące przezroczyste tlenki metali są powszechnie używane jako przezroczyste ścieżki i złącza w urządzeniach optoelektronicznych, takich jak panele dotykowe, wyświetlacze LCD, diody LED, a także panele słoneczne. Są one zdolne nie tylko do przewodzenia ładunków, ale także mogą być wykorzystywane jako generatory prądu elektrycznego ze światła widzialnego, bądź też jako emitery światła. W opracowaniu opublikowanym w Physics Letters, naukowcy z UCSB (Uniwersytet Kalifornii w Santa Barbara) przedstawili wyniki obliczeń nad dwutlenkiem cyny (SnO2), materiałem stosowanym najczęściej.

© UCSB

Jednakże możliwości tych materiałów nie mogą być wykorzystywane do woli. Jak pokazują badania, materiały te posiadają dużą liczbę dziur, które wychwytują fotony, wytrącając dodatkowe elektrony, które mogą zaburzać pracę tych półprzewodników, a tym samym zakłócać pracę urządzeń optoelektronicznych. Odkryli oni także złożony mechanizm absorpcji. W trakcie tego procesu powstają bowiem także mikrowibracje tych materiałów, które mogą być stosunkowo duże, przy odpowiednim ukształtowaniu materiałów. Jednakże dobrą wiadomością ma być fakt, że przezroczyste materiały przewodzące takie jak SnO2 absorbują bardzo niewiele światła widzialnego, przez co mogą być w dalszym ciągu użyteczne. Wszystko zależy też od zakresu fal elektromagnetycznych. W porównaniu do światła widzialnego, procent pozyskiwanej energii światła ultrafioletowego jest 5-razy większy. Jednakże najbardziej pochłaniane jest światło podczerwone, nawet 20-razy bardziej niż światło widzialne, a które powszechnie jest stosowane w telekomunikacji. W tych zastosowaniach nie poleca się stosowania tego materiału. Oczywistym jest także to, że warstw tych nie może być także zbyt wiele, gdyż skutkować to może zaciemnianiem obrazu, bądź samego światła.