Kto stoi za rozwojem 5G?

Smartfony stały się w ostatnich latach nieodzowną częścią naszego życia. Używamy ich do konsumpcji treści, kontaktowania się, szukania wiadomości i wielu innych celów. Wszystko to nie byłoby jednak możliwe bez łączności bezprzewodowej, która zapewnia nam stały dostęp do internetu i łączności komórkowej w praktycznie każdym miejscu na świecie. Łączność z kolei nie mogłaby funkcjonować na tak wielką skalę bez zastosowania uniwersalnych standardów - 3G, 4G LTE czy nadchodzącego wielkimi krokami 5G.

Skąd biorą się jednak owe standardy? Jak powstają i kto stoi za ich tworzeniem?

Pomimo powszechności ich wykorzystania, niewiele osób kojarzy działalność 3GPP - 3rd Generation Partnership Project, projektu zrzeszającego największe organizacje standaryzujące. Zrozumienie działalności 3GPP i sposobu powstawania standardów takich, jak 4G i 5G staje się istotną kwestią w dobie powstawania internetu rzeczy, do którego dołączają coraz to nowsze rozwiązania i urządzenia, które dotychczas obywały się bez łączności bezprzewodowej. Rys.2. Czym zajmuje się 3GPP? © Qualcomm Poza tym, przesiadka na kolejne generacje, jak ma to miejsce choćby w przypadku zmiany 4G LTE na 5G, stwarza punkty zwrotne w wielu gałęziach przemysłu. Standardy łączności komórkowej stale ewoluują dzięki zastosowaniu nowych technologii, a ich kolejne generacje (pojawiające się na rynku średnio co 10 lat, rys. 3) zasilają nieustannie pojawiające się innowacyjne rozwiązania. Działalność 3GPP napędzana jest przez indywidualnych członków organizacji, którzy zapewniają jej trwały dostęp do najnowszych osiągnięć technologicznych.

Historia 3GPP

Projekt został uruchomiony w grudniu 1998 roku, po decyzji o uruchomieniu partnerstwa europejskiej ETSI z innymi oragnizacjami standaryzującymi, celem utworzenia trzeciej z kolei generacji łączności komórkowej (znanej szerzej jako 3G). Duży wpływ na jej rozwój miały wówczas stosowane standardy GSM 2G oparte na TDMA (wielodostępie z podziałem czasowym), a także równoległe uruchomienie 3GPP2, amerykańskiego odpowiednika 3GPP, który z kolei zajmował się tworzeniem specyfikajcji 3G opartej na 2G IS-95 CDMA (Code Division Multiple Access). W końcu w pracach nad nowym standardem przeważyło wykorzystanie CDMA, a technologie powstałe w wyniku badań 3GPP oznaczone zostały jako W-CDMA lub UMTS i wykorzystywały 5 MHz pasmo łączności, podczas, gdy technologie pochodzące od 3GPP2 nazwano cdma2000 i pracowały one w paśmie 1,5 MHz. Wkrótce potem zostały one oznaczone przez ITU (International Telecommunication Union) jako standardy 3G i wcielone do sieci na całym świecie. Rys.2. Proces ewolucji standardu na przykładzie 4G. © Qualcomm W późniejszych latach technologie 3G przestały być wystarczające dla rosnących wymagań wobec sieci bezprzewodowych i jasnym stało się, iż trzeba rozpocząć prace nad kolejnym standardem. Wymagania dla 4G były jasne - prędkości przesyłu danych przekraczające 100 Mbps oraz architektura oparta na pakietach all-IP (ze względu na rosnące wykorzystanie łączności komórkowej celem uzyskania dostępu do internetu). W wyniku tych prac powstały trzy niezależne rozwiązania: LTE (Long Term Evolution) od 3GPP, UMB (Ultra Mobile Broadband) od 3GPP2 oraz WiMAX od IEEE. Koniec końców zdecydowano się na pójście kierunkiem wyznaczonym przez 3GPP i przyznanie LTE statusu standardu 4G. Od tego czasu minęło już sporo lat (w branży technologicznej możemy mówić o prawdziwej epoce) i obecnie konieczne stało się utworzenie kolejnej generacji standardu - 5G. 3GPP rozpoczęło w zeszłym roku prace mające na celu utworzenie 5G NR (New Radio) - zbioru nowych technologii przesyłu radiowego, a także 5G NextGen - nowej architektury sieci. Równolegle oczywiście wciąż rozwijany jest standard 4G LTE, który odegrać ma kluczową rolę w sieciach 5G. Mało tego, możliwe iż zarówno 4G LTE i 5G NR spełnią wymagania ITU 5G. W odróżnieniu do poprzednich generacji zmienia się także jeszcze jeden istotny element - znika rywalizacja organizacji standaryzujących, które rozwijały osobno swoje rozwiązania. Wynika z tego, iż rozwój 5G ma wielki wpływ nie tylko na gałęzie przemysłu korzystające z łączności bezprzewodowej, ale także na jego całość - wraz z samymi podmiotami odpowiedzialnymi za jej standaryzację.

3GPP - weryfikujemy trzy popularne mity

1. 3GPP rozwija specyfikacje technologiczne, a nie standardy. 3GPP skupia wokół siebie inżynierów, którzy tworzą specyfikacje w oparciu o najnowsze osiągnięcia technologiczne, następnie przekazując je organizacjom standaryzującym (SSO - Standards Setting Organizations), które to dopiero przekształcają je w standardy.
2. 3GPP nie zatrudnia nikogo bezpośrednio - działalność organizacji jest w pełni uzależniona od jej członków. Małym wyjątkiem od reguły są osoby zatrudnione np. do zarządzania IT, takie jak administratorzy strony internetowej 3GPP. Nawet członkowie zarządu i ich zastępcy wybierani są spośród spółek członkowskich i jedynie działają w imieniu 3GPP.
3. Prace 3GPP są równo rozdystrybuowane pomiędzy członków i podlegają kompleksowemu nadzorowi. Złożoność systemów, nad którymi pracuje organizacja wymaga odpowiedniego rozdziału obowiązków pomiędzy mniejsze, bardziej wyspecjalizowane pododdziały (także ze względu na wykorzystanie rozwiązań pochodzących od danego producenta, będącego jednocześnie członkiem organizacji). 3GPP składa się z 16 tzw. grup roboczych (oznaczone na rys. 3 jako WG). Dodatkowo znajdują się w niej także trzy grupy zarządzające specyfikacjami (TSG), których zadaniem jest podejmowanie istotnych decyzji w obrębie 3GPP.

Rys.3. Schemat pracy 3GPP. © Qualcomm

---

Źródło: Qualcomm